Laatst had ik een tien-minutengesprek met de kleuterjuf van Tjeerd. Alleen al die tijdslimiet is een belediging voor ouders. Hoe ik daar zit als ouder voelt toch een beetje als examen doen. Ik verwacht een gesprekje over hoe goed onze jongen al cijfers herkent en begint met lezen, en dat hij sinds kort tekeningen maakt met herkenbare boten. Of hoe goed hij zijn emoties kan verwoorden. Maar niets van dit alles. Juf steekt meteen van wal, want er moet haar toch iets van het hart. En ja hoor, mijn kind luistert niet, hij luistert alleen maar naar zichzelf. Kletst lekker door, ook als hij op de nadenkstoel zit. Is niet stil als de juf iets wil uitleggen. Tijdens de overblijf stond hij ineens op het dak van het gymlokaal omdat de voetbal daarop terecht was gekomen. Zonder overleg met de juffen en dat kan natuurlijk niet. Zo gaat ze maar door. En ik hoor ook een hulpvraag. Ik hoor haar pedagogische onmacht omdat haar middelen tekortschieten. Ondertussen vraag ik me af of ze wel goed zicht heeft op mijn kind en of deze school wel geschikt is voor Tjeerd. Een conclusie die ik van mijn partner, de vader van Tjeerd, niet mag trekken op basis van een tien-minutengesprek. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.