We werken met hulpweigerende hulpvragers. Schizofrene patiënten die zichzelf opsluiten en mogelijk brandgevaarlijk worden. Drugsgebruikers die overlast veroorzaken. En in dat werk komen we een andere categorie tegen: chronische alcoholisten. Alcoholisten zijn al vele eeuwen onder ons. We weten dat het merendeel van hen nooit enige vorm van hulp zoekt. We weten dat velen van hen een akelige dood sterven: bloedend uit de slokdarm op een EHBO, dood aangetroffen in een verwaarloosd huis, levenslang verdwijnend in een verpleeghuis met hersenbeschadigingen. Maar chronisch verwaarloosde alcoholisten hebben voor de samenleving een groot voordeel: ze veroorzaken maar weinig zichtbare overlast vergeleken met psychotische mensen of drugsgebruikers. Ze verkommeren gewoon, met heel veel verdriet en frustratie bij hun directe omgeving. Soms grijpt justitie in vanwege agressief gedrag of een brandstichting, maar vaak verdwijnt de alcoholist bijna onopgemerkt in het niets. Nu wij, in het hulpverleningsveld, steeds meer 'outreachend' gaan werken komen we ook de alcoholist weer vaker tegen. Soms in de ouderwetse vorm: langzaam verwaarlozend en verkommerend. Maar ook in nieuwe vormen: de oudere drugsgebruiker die op alcohol is overgegaan; de chronische psychiatrische patiënt die zijn heil in de kroeg heeft gezocht. Reden genoeg om nog eens opnieuw naar alcohol te kijken. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.