Zo, zeker best tevreden met uw participatiegraad hè!, zei de onbekende man tegenover me in de trein naar Maastricht, nadat hij me eerst van boven tot onder opgenomen had. En nadat hij vol interesse toegekeken had hoe ik mijn rolstoel middels zeven keer heen en weer steken op de smalle rolstoel plek geparkeerd had. Participatiegraad! ]esses, ik kreeg het terstond warm en hoopte vurig dat ik niet in het zoveelste idiote gesprek verzeild raakte. Zo'n gesprek waarbij de 'spontane’ gesprekspartner, meestal overlopend van suikerzoete empathie meent op te mogen merken dat het toch wel heeeel knap is dat ik zomaar alleen met de trein ga. Dat ik, afhankelijk van de herkomst en ontwikkeling van de gesprekspartner, toch wel een dapper ding, een moedige vrouw of een pittig wijffie ben. Vooral dat 'toch wel’ vraagt natuurlijk om nadere uitleg. Maar als ik daar eenmaal aan begin maak ik het de mens te moeilijk, stopt die mij meteen in de categorie: zurige bitch, afkappen. En ja, een treinreis Amsterdam - Maastricht duurt toch algauw zo'n twee en een half uur. Voor je het weet ben je aan het einde van de rit getransformeerd tot fles azijn. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.