uis, tuin en keuken vormen een domein dat we door en door menen te kennen. Toch ontbreekt nog altijd het antwoord op de vraag: hoe komt het dat déze ouders hun wat ingewikkelde kind goed grootbrengen, terwijl andere ouders vastlopen met een heel gewoon kind. Of: waarom groeien sommige kinderen goed op ondanks armoede-en-wat-al-niet, terwijl andere kinderen vastlopen die het best goed hebben? Huis-, tuin- en keukentheorie klinkt dus bagatelliserend, maar het is bedoeld als een geuzennaam. Er speelt zich veel af in onze huizen, tuinen en keukens: twee mensen wonen opeens onder één dak, worden vervolgens samen ouder en leven dag na dag met een of meer kinderen met zus of zo temperament - of beperking of ziekte - en dat jaar najaar. In huis, tuin en keuken ontmoeten twee, drie generaties elkaar, minstens twee families en allerlei omstanders en omstandigheden. Daarom lezen wij voor ons werk dus over ontwikkelingspsychologie, systeem- en leertheorie, cultuurtheorie, gendertheorie, gehechtheidstheorie - maar dat alles geeft nog geen antwoord op de vraag waarom het in de ene huis-tuin-keuken spaak loopt en in de andere goed. Sterker: verwijzen naar een ‘grote’ theorie kan riskant zijn en daarover ga ik het dus eerst hebben. Vervolgens bespreek ik twee nog relatief onbekende theorieën over goed groot worden en goed grootbrengen. Ze zijn van verschillende komaf - Amerikaans academisch onderzoek en Hollandse praktijkervaring - maar kwamen ongeveer tegelijkertijd tot dezelfde conclusie: dat het gangbare denken over risico’s voor ouders en kinderen niet klopt. Dat denken is naïef en daardoor zélf een risicofactor van jewelste voor kinderen en voor ouders. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.