Werken in de pleegzorg betekent dat men voortdurend voor lastige dilemma’s en afwegingen staat. Zoals: is een pleeggezin wel de juiste plek voor al die verwaarloosde of mishandelde kinderen die met een koffer vol gedragproblematiek in een pleeggezin arriveren? Zijn ze niet ‘te moeilijk? Of zijn de pleegouders ‘onvoldoende toegerust’ voor deze taak? Een ander dilemma: is het een ‘must’ voor pleegkinderen om geregeld contact te hebben met hun biologische ouders? Of is dit te hoog gegrepen? Kan wetenschappelijk onderzoek antwoord geven op dit soort vragen? In dit artikel worden enkele recente buitenlandse empirische studies naar dit soort lastige vragen besproken. In het eerste deel van dit artikel wordt interventieonderzoek besproken, te weten een intensieve begeleiding voor pleegouders, kind en biologische ouders. De begeleiding richt zich op vermindering van gedragsproblematiek bij jonge kinderen die net geplaatst zijn, in de hoop daardoor de kans op een succesvolle plaatsing te vergroten. Het tweede deel gaat over de effecten van bezoekregeling. In het eerste onderzoek wordt bekeken hoe de frequentie van omgang met biologische ouders samenhangt met de stabiliteit van de plaatsing. In het tweede onderzoek bij kleuters die getuige zijn geweest van mishandeling van moeder door vader, wordt gezocht naar de samenhang tussen de frequentie van de omgang met vader en internaliserende en externaliserende problematiek van het kind. In het derde onderzoek staan loyaliteitsconflicten van pleegkinderen centraal. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.